Zarys psychopatologii

Zadano mi kiedyś pytanie "skoro narodową tożsamość uważasz za rodzaj zaraźliwej, swędzącej wysypki, to czym dla ciebie jest Europa? Europa ojczyzn? A może Europa - superpaństwo? Pępek świata, czy Zadupie?"
Otóż - odpowiadam- niczym podobnym.
Europa jest dla mnie klasycznym przykładem cyklofrenika. Czysto medycznym przypadkiem dwubiegunowej choroby afektywnej.

Pomyślicie, że sfiksowałem. Być może, jednak z całą pewnością nie w mniejszym stopniu niż nasz Stary dobry Kontynent, wraz z milionami swoich wiernych czcicieli.

Europa to wariatka, a u podłoża jej choroby leżą nie - polityczne, nie - kulturowe, a - czysto biologiczne uwarunkowania. 

Cyklofrenia (tak dawniej zwano tą przypadłość) - objawia się pojawiającymi się na przemian: manii i depresji. 
Stan maniakalny - charakteryzuje się wzmożeniem napędu, do agresji włącznie, depresja zaś - jest jego odwrotnością.
Oba stany mogą wzajemnie przechodzić jeden w drugi,  kończąc się okresem (tak zwanej) remisji - przeważnie sprowokowanej przez grzeczne łykanie przez pacjenta pigułek.

Ktoś kiedyś powiedział, że właściwa historia Europy to historia wojen. Zgadzam się. Nie ma miejsca na świecie, gdzie ludzie, raz na jakiś czas, nie nawalali by się wzajemnie z takim zacięciem, jak tu. I co ciekawe - każdy taki epizod, mniej lub bardziej okrutny, był poprzedzony okresem smuty, depresji, kryzysu.
W wiekach średnich, gdy społeczeństwo srało jedynie tym co jadło, a jadło niewiele, dramat rozgrywał się przeważnie w królewskich zamkach, dworach, posiadłościach. W ciszy klasztornych refektarzy rodziły się plany mniej lub bardziej szalonych i samobójczych kampanii, które później ochoczo, w imię Boga w Trójcy Jedynego (albo z bardziej wysublimowanych powodów) wprowadzano w życie, wysyłając na tamten świat tysiące rycerzy, żołnierzy, knechtów i wieśniaków. Po każdej walce następował pokój, a, czerwone od krwi pola bitew stawały się symbolami coraz to nowych pojednań, przyjaźni i aliansów.
Wraz z rozwojem cywilizacyjnym, zaczęły się pojawiać coraz to nowsze leki, mające uzdrowić bieżącą sytuację - i - podobnie jak w przypadku klasycznych psychotropów - każdy z nich działał jedynie przez chwilę. Rezultatem takiej terapii była mania, stopniowo przechodząca w depresję a ta - wybuchająca z każdym razem okrutniej i bardziej nieprzewidywalny sposób.

W dwudziestym stuleciu wydawało się, że wszelkie objawy zostaną raz na zawsze zlikwidowane. Oto bowiem dwóch uczonych - Adolf Hitler i Józef Stalin, niemalże w tym samym czasie, ogłosili swoje metody leczenia cyklofrenii. Jak na ironię - zasady tych metod okazały się podobne. Gdyby Hitler nie był obdarzonym kompleksem Boga świrem, dziś jego popiersia noszono by w Niemczech jak (nie przymierzając) figury Matki Boskiej. Konterfektom zaś Stalina - w pewnych miejscach - ludzie kłaniają się do dziś. Niestety, obaj przeholowali, licząc zapewne na to, iż w miarę zwiększania dozy medykamentu - objawy psychozy powinny cofać się szybciej - i wywołali nawrót choroby na niespotykaną dotąd skalę.
Józef Wissarionowicz, wchłonąwszy wszystko, co mu do pyska naleciało, 9 maja 1945 roku, co prawda, szumnie ogłosił wyższość swojej teorii, niedługo jednak później zeżarły go wszy, przez długie lata hodowane na utopionym w gównie komunistycznym absurdzie.

Kolejnym lekarstwem miało okazać się to, odkryte przez niejakiego Schumana (nota bene beatyfikowanego parę lat później przez Kościół - nie pytajcie - nie mam zielonego pojęcia z jakiego powodu) - który 9 maja 1950 roku wyjawił światu swój nowatorski plan terapeutyczny. Wiążąc w jeden węzeł gospodarkę postnazistowskich Niemiec z gospodarkami krajów Europy Zachodniej założył, że nic tak bardzo, jak pieniądz, nie będzie w stanie scalić skłóconych ze sobą do tej pory społeczeństw.
Niestety, nie wziął pod uwagę faktu, że w przypadku choroby psychicznej, każdy poprzedni rzut pozostawia w umyśle pacjenta trwały ślad, a mózg poddanego wieloletniemu leczeniu osobnika przypomina bardziej durszlak niż miejsce, gdzie według chrześcijańskiej tradycji powinna zagnieździć się dusza.

Dlatego dzisiejsza Europa nie ma duszy, Jest tworem sztucznym, karykaturalnym. Nieobliczalnym.
Dzisiejsza Europa tonie w kryzysie, ma obniżony nastrój i tendencje samobójcze. Tylko patrzeć, jak w końcu wybuchnie.
Ale to czysta biologia. Nie trzeba być zatwardziałym w wierze egzystencjalistą, by dojść do wniosku, że jedynym sposobem ocalenia gatunku - jest zagłada cywilizacji. 
Obawiam się, że stanie się to właśnie w miejscu, gdzie się owa cywilizacja narodziła.

...

Nadal chcecie zapytać mnie o Europę?
Zmieńcie temat.

...

Jeśli zaś chodzi o muzykę - cóż, nie będę ukrywał, że lato coraz bliżej...