Dupodajnia

Jeśli ktoś z Was nie ma dziś ochoty na czytanie o polityce, niech od razu przejdzie do części muzycznej.

W czasie, gdy, jako typowy przedstawiciel inteligencji pracującej, świętowałem Pierwszego Maja z godnością i umiarem (o jakie nikt by mnie nawet nie podejrzewał), w Warszawie, dwóch partyjnych liderów kłóciło się o to, który z nich jest bardziej lewicowy. Od kiedy bowiem okazało się, że potencjał intelektualny całej polskiej prawicy jest porównywalny z IQ stułbi bałtyckiej, każdy, uważający się za w miarę normalnego, chce być po drugiej stronie barykady. Za wszelką cenę. Efektem tego jest sytuacja, gdy - TU - prawicowi troglodyci siedzą w betonowych schronach, okopani, zaminowani i okręceni drutem kolczastym, zaś TAM (gdzie stało ZOMO) - lewicowe pospolite ruszenie, okrakiem, okupuje naprędce usypany szaniec. Szaniec - regularnie podmywany, sypiący się i rozlatujący pod ciężarem gatunkowym gwiazdorskich tyłków "lewackich" elit.

Muszę przyznać, że nie zawiodłem się ani na Leszku Millerze ani na Januszu Palikocie. Obydwaj panowie, każdy w swoim stylu, zrobili wszystko, bym nigdy więcej na nich nie głosował. Ich "pojedynek" bowiem okazał się być nową edycją kiczowatego teleturnieju dla celebrytów.

Najpierw dał głos lider Ruchu pod wezwaniem Samego Siebie. Jego wystąpienie bardziej niż deklarację programową przypominało stend - up - owy występ podrzędnego komika.To była jedna z większych ściem, jakich byłem świadkiem. Chwilami miałem wrażenie, że Palikot sam nie rozumie tego co mówi. Jeśli budowanie państwowych fabryk, które, działając w ramach gospodarki kapitalistycznej miałyby zatrudnić miliony bezrobotnych i zapewnić dostatek w kraju nad Wisłą jest receptą na naprawę chorego systemu, to ja dziękuję. Optymizm może i wart podziwu, ale nie chciałbym doczekać wykonania.
Niestety - JP nie przygotował się należycie do występu. To co powiedział o odnawialnych źródłach energii, ekologii i elektrowniach atomowych ani kupy, ani dupy się nie trzymało. Być może któryś z partyjnych doradców powinien był uświadomić swojego szefa, że - po pierwsze - Rosja nie jest głównym eksporterem wzbogaconego uranu, po drugie - energia "wiatrakowa", jak do tej pory, wymaga niewyobrażalnie wielkich dotacji nawet w znacznie bardziej rozwiniętych technicznie od Polski krajach, a po trzecie - biorąc pod uwagę, iż wiatraki wykorzystuje się jedynie w około 20 procentach, jedynymi, którzy mogą na nich cokolwiek zarobić, to właściciele gruntów, na których owe urządzenia postawiono.
Kiedy usłyszałem o likwidacji ZUS- u i obniżeniu podatków zacząłem się zastanawiać nad tym, jak wąska jest granica między psychodelią a schizofrenią. Ktoś, kto podpisuje się pod reformą emerytalną rządu, a równocześnie zmiany te kontestuje, to albo robi sobie ze słuchaczy jaja, albo jest zwyczajnie naćpany. Sam zresztą doszedłem do wniosku, że od tej pory - zamiast zapalić jointa - będę puszczał sobie palikotowe przemówienia. Efekt będzie ten sam, a przynajmniej nikt się nie będzie czepiał.

JP może sobie "zmieniać oblicze ziemi, tej ziemi" (w końcu inicjały zobowiązują) jak chce, ale i tak z R(i)P jest taka lewica jak z koziej dupy trąba.

Z nieukrywaną złośliwą satysfakcją stwierdziłem natomiast, że szef SLD potrafi śpiewać "Międzynarodówkę". Przypomniał sobie też, że nie lubi kapitalizmu. Cóż, lepiej późno niż wcale.

Celebryta Miller, nim znów przyjdzie czas wyprowadzić sztandar (po raz który z kolei?), pomachał sobie rękami, pokrzyczał i poudawał. Odstawił kolejną ściemę. Rzucił parę frazesów, nie siląc się zresztą na jakieś wyszukane socjotechniczne chwyty, bo w sumie - to po co? Przezornie nie wspomniał o podatku liniowym (przynajmniej ja nie słyszałem), za to długo mówił o wspaniałych perspektywach polskiej lewicy. Śmiem wątpić, czy pod przewodnictwem "biura politycznego" złożonego z "dziadków Czarzastych", Sojusz Lewicy Demokratycznej będzie w stanie za trzy lata wejść do Sejmu, o ile wcześniej, świeżo odnowionych szorstkich męskich przyjaźni znów szlag nie trafi.
Konstrukcja "wyremontowanej" millerowej partii coraz bardziej zaczyna przypominać hierarchiczny porządek kościoła katolickiego. Cały partyjny aparat złożony jest bowiem ze stojącego na czele, wybieralnego, "nieomylnego" papieża i skupionego wokół niego kolegium kardynalskiego - zamkniętego gremium, tworzącego nie tyle strukturę władzy, ile wspólnotę interesów. Jak dowodzą wyniki ostatnich wyborów na Mazowszu - znacznie łatwiej można było kiedyś zrobić karierę w PZPR, niż dziś w regionalnej "wierchuszce" Sojuszu.
LM -tanimi gestami i pustosłowiem - mnie - potencjalnego lewicowego wyborcę - nie przekonał. Zdaję sobie sprawę z tego, że podobno tylko krowa nie zmienia poglądów, ale od polityka, mającego aspiracje bycia przywódcą polskiej lewicy, oczekuję właśnie tego, by był krową.

W Święto Pracy, zamiast porcji soczystej wołowiny, dostałem stary i wysuszony kawał żylastej wieprzowiny.

Kiedy oglądam powtórki wczorajszych wystąpień, przypomina mi się historia pewnej młodej intelektualistki, która swego czasu, przez kilka tygodni próbowała przekonać mnie, jak wielkim darzy mnie uczuciem, po czym, bezszelestnie, wślizgnęła się do wyra mojego kumpla, niwecząc jednym bezmyślnym ruchnięciem wszelkie szanse na ewentualną zmianę nazwiska.

Polska tak zwana "lewica" ma dobry bajer i całkiem niezłą prezencję. Nie mam jednak żadnych wątpliwości co do tego, że w dniu robotniczego święta, najzwyczajniej dała dupy.

A teraz - zapowiadana wcześniej część muzyczna.