Was gesagt werden muss

Niemały międzynarodowy skandal wybuchł po opublikowaniu przez niemieckiego noblistę Guntera Grassa swojego najnowszego wiersza, którego tytułem posłużyłem się w nagłówku. Pisarza ochrzczono mianem "antysemity", a władze Izraela mianowały go oficjalną personą non grata na terytorium Państwa Żydowskiego.

Zdziwiłem się, prawdę napisawszy; Grass - pacyfista, Grass - orędownik pokoju i pojednania - antysemitą?

Postanowiłem, że Waszej, Drodzy moi, ocenie poddam zindeksowany utwór, ciekaw jestem bowiem Waszego oburzenia.

Was gesagt werden muss (Co musi zostać powiedziane)

Dlaczego milczę, zbyt długo milczę o tym,
co oczywiste i przećwiczone w grach symulacyjnych,
na których końcu my, którzy przeżyliśmy,
jesteśmy tylko przypisami.

Chodzi o rzekome prawo do uprzedzającego uderzenia,
które mogłoby unicestwić
ujarzmiony przez zarozumialca
i regularnie zmuszany do owacji naród irański,
dlatego że na jego terenie
prawdopodobnie powstaje bomba atomowa.

Ale dlaczego zabraniam sobie
wypowiedzieć nazwę innego kraju,
w którym od lat - choć w tajemnicy -
powiększa się arsenał nuklearny,
lecz poza wszelką kontrolą, bo nikt nie jest do niego
dopuszczany?

Powszechne przemilczanie tego faktu,
które sprowokowało również moje milczenie,
odczuwam jako ciążące kłamstwo
i przymus, którego nie można zlekceważyć
pod groźbą kary;
oskarżenie o "antysemityzm" słyszy się często.

Ale teraz, gdy mój kraj,
raz po raz wzywany i odpytywany
przez własne zbrodnie,
które są nieporównywalne,
wysyła do Izraela z przyczyn wyłącznie ekonomicznych,
choć zręczny język przedstawia to jako zadośćuczynienie,
kolejną łódź podwodną, której specjalnością
jest wystrzeliwanie wszystko pustoszących głowic
tam, gdzie rzekomo istnieje
jedna bomba atomowa
(dowodem na jej istnienie jest tylko obawa)
- teraz mówię to, co musi zostać powiedziane.

Dlaczego do tej pory milczałem?
Bo sądziłem, że moje pochodzenie,
związane z nigdy nie dającą się usunąć skazą,
zabrania mi wypowiedzieć tę oczywistą prawdę
wobec państwa Izrael, wobec którego mam
i będę miał dług wdzięczności.

Dlaczego dopiero teraz, w podeszłym wieku
i u schyłku mojego pisania, mówię,
że mocarstwo atomowe Izrael
zagraża i tak już kruchemu pokojowi na świecie?
Dlatego, że musi zostać powiedziane to,
na co jutro już może będzie za późno;
i dlatego że my, Niemcy, wystarczająco już obciążeni,
moglibyśmy stać się dostawcami zbrodni,
którą łatwo przewidzieć, a więc naszej współwiny
nie dałoby się zamaskować
zwykłymi wymówkami.

I przyznaję: przerywam milczenie,
dlatego, że dość już mam
obłudy zachodu; poza tym można mieć nadzieję,
że wielu wyzwoli się z milczenia,
zmusi sprawcę widocznego niebezpieczeństwa
do rezygnacji z przemocy
i będzie nalegać, by rządy Izraela oraz Iranu
zgodziły się na swobodną i nieprzerwaną kontrolę
izraelskiego arsenału nuklearnego oraz irańskich urządzeń atomowych
przez którąś z międzynarodowych organizacji.

Tylko w ten sposób można pomóc wszystkim,
Izraelczykom i Palestyńczykom,
więcej, wszystkim ludziom żyjącym obok siebie i nienawidzącym się w tym
okupowanym przez szaleństwo regionie,
a w końcu też i nam samym

(http://walizka.salon24.pl/407339,czy-antysemita-to-ktos-kogo-nie-lubia-zydzi)

Zniesmaczeni? Wściekli? A może - rozczarowani?

A teraz przeczytajcie  fragmenty tekstu pióra Eli Barbura, również zamieszczonego w "salonie 24":

"GraSS nie jest pierwszym lepszym dziadem-sklerotykiem, który nagle bez uprzedzenia zidiociał z nienawiści do Żydów(...) Wg mnie zaskakująco szerokie poparcie dla skandalicznych bredni Grassa wskazywać może na jakiś cholernie głęboki, podskórny kryzys w Niemczech, którego analizą powinni zająć się jak najszybciej socjologowie i... urzędasy w Brukseli. Niemcy to podstawa UE - kryzys może przełożyć się na innych.

W historii Europy, a raczej Eurazji nie brak przykładów, kiedy nagły wybuch nienawiści do Żydów sygnalizował lub towarzyszył zawirowaniom na większą skalę. „Syndrom Grassa” należy traktować jako sygnał alarmowy tym bardziej, że kontynent Wasz zalewany jest teraz przez fale emigracyjne z III Świata.

Izrael i Niemcy zaczęły już jednak traktować Grassa, jako kogoś na „wariackich papierach.(...) Tzw. praktyka życiowa uczy, że osobom w starszym wieku zdarzają się irracjonalne wybuchy nienawiści - nie poprzedzone żadnymi oznakami wstępnymi. Wg mnie to nie jest przypadek pisarza Grassa, zaś robienie z niego nieszkodliwego dziadka w pampersach to zarazem głupota i błąd.”

 (Zwracam uwagę na nieprzypadkową pisownię nazwiska autora "Blaszanego bębenka")

9http://prawdalezynawierzchu.salon24.pl/407075,syndrom-grassa)

Zastanawiam się, który z powyższych tekstów jest bardziej "nazistowski". 

Podczas, gdy wiersz noblisty wydaje mi się (abstrahując od jakości tłumaczenia) nieco niespójnym literackim krzykiem zatroskanego o losy świata starca, to w przypadku stylu notatki salonowego publicysty widzę jedynie podobieństwo do... przemówień pewnego kulawego ministra propadandy (tak, tego, który ukatrupił własne dzieci z tęsknoty za wylanym szambem). 
Cóż, być może i Gunter Grass był swego czasu przez chwilę członkiem SS, ale za to jego internetowy adwersarz, jak widzę, miał o wiele wyżej postawionych w nazi-hierarchii nauczycieli.

Po przeczytaniu obu tekstów nie mam najmniejszej wątpliwości co do tego, że poecie tak daleko do antysemity, jak Barburowi do intelektualisty.

Nie tak dawno, w jednej z tefałenowych audycji, pewien starozakonny adwokat, zapytany o to, na czym polega mechanizm funkcjonowania państwa Izrael, odparł, iż jest to przede wszystkim "wspólnota pamięci".

To dość śmiałe wyznanie, zważywszy na to, że naród skoncentrowany na swojej przeszłości, gdy martyrologia staje się jedynym jego wewnętrznym spoiwem  (vide - Polacy),  zazwyczaj przestaje się rozwijać. Intelektualnie się kurczy. 

W tym samym programie, rzeczony prawnik raz po raz obsesyjnie oskarżał mieszkańców Starego Kontynentu o sprowokowanie dwóch światowych wojen. To żaden argument. Przy całym szacunku do Narodu Wybranego trzeba sobie szczerze powiedzieć, że Europejczycy mają to, czego Żydzi nigdy mieć nie będą - dystans do samych siebie.

Umierająca narodowa mentalność karmi się nienawiścią do wrogów. Gdy więc starzy wrogowie pomarli, bądź zostali straceni, nieuniknioną koniecznością staje się produkcja kolejnych. Nakręca to koniunkturę i spaja wewnętrznie społeczność, dając jej członkom poczucie własnej wartości i niezachwianą wiarę w narodową misję, elity zaś - upodabnia mentalnie do swoich byłych oprawców.

Wychodzi więc na to, że produkcja antysemitów kwitnąć będzie jeszcze przez wiele lat.

P.S. Nie boję się tego, że nie wpuszczą mnie do Izraela, bo się tam nie wybieram.
PSS. Aniu -dzięki za film. Na pewno mnie tam nie zobaczą.